22 lipca może wrócić do kalendarza świąt

[berecik]

Posłowie Prawa i Sprawiedliwości chcą, by 22 lipca był Dniem Pamięci Ofiar Komunizmu.

W projekcie uchwały Sejmu napisano, że dzień ten powinien być dla władz państwowych oraz wszystkich instytucji społecznych okazją do godnego upamiętnienia wszystkich ofiar ideologii i systemu komunistycznego.

 

Poseł Zbigniew Girzyński powiedział, że data 22 lipca została wybrana celowo, bo jest to data, która jednoznacznie kojarzy się z okresem komunistycznym. Zdaniem posła Girzyńskiego, w Dniu Pamięci Ofiar Komunizmu nie będzie żadnych centralnych uroczystości. Według niego chodzi o symboliczne zaakcentowanie, że komunizm był systemem złym i przyniósł wiele ofiar. Zaznaczył, że w Polsce w porównaniu z ZSRR czy Chinami ofiar tych było stosunkowo niewiele, jednak zgodnie z "Czarną księgą komunizmu" ogólnie system ten pochłonął nawet do stu milionów ludzkich istnień. Do 1989 roku 22 lipca był w Polsce obchodzony jako święto Odrodzenia Polski. Ustanowiła je w 1945 roku Krajowa Rada Narodowa pod przewodnictwem Bolesława Bieruta dla uczczenia Manifestu PKWN ogłoszonego w nocy z 21 na 22 lipca w Chełmie.

 

Manifest Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego został zredagowany w Moskwie, gdzie PKWN został powołany do życia z inicjatywy Józefa Stalina. Dokument stwierdzał, że jedynym źródłem władzy w Polsce jest tworząca tymczasowy parlament Krajowa Rada Narodowa, sam PKWN miał być natomiast rządem tymczasowym. Komitet był w praktyce narzędziem polityki radzieckiej, zmierzającej do uzależnienia Polski od ZSRR.

 

Okoliczności powstania i historia PKWN były przez długie lata zakłamywane. Podawano, że powstał w Chełmie, a w rzeczywistości został utworzony w Moskwie. Kilka dni po ogłoszeniu manifestu członkowie PKWN przybyli z Moskwy do Chełma. Na czele Komitetu stanął Edward Osóbka-Morawski, resort wojska objął generał Michał Rola-Żymierski, bezpieczeństwa - Stanisław Radkiewicz, a rolnictwa - Andrzej Witos.

 

26 lipca przedstawiciele PKWN podpisali w Moskwie porozumienie z ZSRR. Armia polska miała podlegać dowództwu radzieckiemu, a PKWN zyskał prawo organizowania zarządu cywilnego i życia gospodarczego.

 

Nowa władza przystąpiła niezwłocznie do aresztowań działaczy państwa podziemnego. Polski rząd w Londynie określił ją jako uzurpatora całkowicie zależnego od Moskwy.

 

źródło IAR